Herman Gorter: Liefdespoëzie

Herman Gorter (1864-1927) behoorde tot de groep schrijvers die aan het woord kwam in de jaren ’80 van de negentiende eeuw en die daarom de ‘Beweging van Tachtig’ wordt genoemd. De gedichten die hij verzamelde in de bundel Verzen uit 1890 worden meestal ‘sensitieve verzen’ genoemd. Dat sensitivisme kunnen we beschouwen als een verhevigde vorm van impressionisme. Zintuiglijke indrukken worden, samen met de emoties die ze oproepen, zo direct mogelijk in taal weergegeven. Deze poëzie illustreert de behoefte van de Tachtigers om ‘de allerindividueelste expressie van de allerindividueelste emotie’ uit te drukken.

Gorter wordt beschouwd als de eerste dichter uit onze literatuur, die tegen alle literaire tradities in, eerlijk en eenvoudig, zei wat hij wilde zeggen, zonder franjes, in een zuivere taal en een stijl, die soms aan de kindertaal doet denken. De bundel Verzen is terecht opgenomen in de literaire canon, de verzameling van teksten die door het literaire veld in Vlaanderen als essentiële Nederlandstalige literatuur worden beschouwd.