OHIO (vervoer - Eriemeer)
| OHIO (vervoer - Eriemeer) |
Land
Verenigde Staten. Toegelaten tot de Unie: 1 maart 1803
Hoofdstad en grootste stad: Columbus
Grootste county: Franklin
Gebied
• Totaal: 116.096 km2
• Grond: 106.156 km2
• Water: 10.040 km2 (8,7%)
Afmetingen
• Lengte: 355 km
• Breedte: 355 km
• Hoogte: 260 m
• Hoogste hoogte: Campbell Hill (472 m)
• Laagste hoogte: (Ohio rivier bij de grens met Indiana) (139 m)
Bevolking (2023)
• Totaal: 11.785.935
• Bevolkingdichtheid: 109 inw/km2
• Mediaan huishoudinkomen: $54.021
Taal
• Officiële taal: Engels
• Gesproken taal: Engels 93,3%, Spaans 2,2%, Overig 4,5%
Vervoer
Wegen
Het Interstate Highway-netwerk van Ohio. Klik hier.
Ohio heeft een uitgebreid en goed uitgebouwd wegennet. Er is een uitgebreid netwerk van freeways en 2x2 divided highways. Het onderliggend wegennet wordt gevormd door een dicht netwerk van state highways.
Wegbeheer
De wegbeheerder van de staat is het Ohio Department of Transportation, afgekort ODOT. ODOT heeft zijn oorsprong in het Ohio Department of Highways, dat in 1905 werd opgericht. In 1972 werd dit omgevormd tot het huidige Ohio Department of Transportation. Opvallend is dat van de vele bruggen over de Ohio River aan de zuidgrens er maar twee in het beheer zijn van het Ohio Department of Transportation. ODOT is organisatorisch opgedeeld in 12 districten.
ODOT is eigenaar van 31.411 kilometer weg, waarvan het ook het overgrote deel beheert, alleen de Ohio Turnpike wordt door de Ohio Turnpike Commission beheerd. Het netwerk wordt opgedeeld in 9.176 kilometer stadsweg en 21.847 kilometer plattelandsweg. ODOT heeft ook het openbaar vervoer gecontracteerd in 84 counties. Ohio heeft ook 27 Ohio Scenic Byways.
Interstate Highways
Een groot aantal Interstate Highways doorkruist Ohio. De Interstate 70 vormt een oost-westroute door het midden van de staat, door Columbus. De Interstate 71 vormt een diagonale route die de drie grootste steden van de staat verbindt, Cincinnati, Columbus en Cleveland. I-71 is grotendeels met 2x3 rijstroken uitgerust. De Interstate 74 loopt slechts een paar kilometer door de staat en eindigt in Cincinnati. De Interstate 75 vormt de noord-zuidroute door het westen van de staat, vanaf Cincinnati via Dayton naar Toledo. De Interstate 76 voert door het noordoosten van de staat, vanaf ten zuiden van Cleveland door Akron en langs Youngstown, waar het een onderdeel is van de Ohio Turnpike. De Interstate 77 vormt de voornaamste noord-zuidroute door het oosten van de staat en eindigt in Cleveland. De Interstate 80 en Interstate 90 vormen de Ohio Turnpike via Toledo naar Cleveland, waarbij de route splitsen, I-80 voert zuidelijk van Cleveland langs terwijl I-90 dwars door Cleveland loopt.
Daarnaast zijn er tal van auxiliary routes. De Interstate 270 vormt de ringweg van Columbus, terwijl de Interstate 670 een oost-westroute door de stad vormt. De Interstate 271 vormt de bypass van Cleveland, en Interstate 480 en Interstate 490 vormen oost-westroutes door het stedelijk gebied van Cleveland. De Interstate 275 vormt de ringweg van Cincinnati, die ook door Kentucky en Indiana loopt. De Interstate 277 loopt door de stad Akron en Interstate 280 is de oostelijke invalsweg van Toledo, terwijl de Interstate 475 de westelijke ringweg van Toledo vormt. De Interstate 675 vormt de bypass van Dayton en Interstate 680 loopt door Youngstown.
US Highways
Een even groot aantal US Highways doorkruist de staat Ohio. Enkele belangrijke corridors zijn als een 2x2 divided highway of deels een freeway uitgevoerd, zoals US 24 ten zuidwesten van Toledo, de US 30 als oost-westroute door het noorden van de staat, de US 23 als noord-zuidroute door het midden van de staat en de US 33 ten noordwesten van Columbus. De US 35 is een belangrijke freeway/divided highway vanaf Dayton tot de grens met West Virginia. De US 50 is in het zuidoosten van de staat een 2x2 divided highway.
Tal van andere US Highways zijn overwegend tweestrooks wegen, met name vanwege het dichte netwerk van Interstate Highways. Het grootste gebrek aan een Interstate Highway is een noord-zuidroute door het midden van de staat, die opgevuld wordt door de US 23, en een oost-westroute door het zuiden van de staat, die opgevuld wordt door US 50.
Ovverige US Highways in de staat Ohio
6 • 20 • 22 • 27 • 36 • 40 • 42 • 52 • 62 • 68 • 127 • 224 • 250 • 322 • 422
Cincinnati • Cleveland • Columbus • Dayton • Toledo
State Routes
Een uitgebreid netwerk van state routes vormen het secundaire wegennet. De state routes zijn overwegend in het beheer van de staat, behalve in steden, waar ze in het beheer van gemeenten zijn. Ohio was één van de eerste staten waar een wegnummering werd ingevoerd, al in 1912. In 1927 is het wegennet significant hernummerd vanwege de introductie van de US Highways. De nummering loopt van 1 t/m 999, alhoewel vrij veel routes worden overgeslagen. Desondanks heeft Ohio een zeer groot netwerk van state routes. De State Route 7 is met een lengte van 541 kilometer de langste state route van de staat.
Enkele state routes zijn een freeway;
State Route 2: Port Clinton - Cleveland
State Route 4: in Dayton en Springfield
State Route 5: rond Warren
State Route 8: Akron - Cleveland
State Route 11: East Liverpool - Ashtabula
State Route 21: in Massillon
State Route 44: in Painesville
State Route 59: in Akron
State Route 82: rond Warren
State Route 104: in Columbus
State Route 126: door Cincinnati
State Route 129: naar Hamilton
State Route 161: Columbus - Alexandria
State Route 176: in Cleveland
State Route 193: in Youngstown
State Route 237: in Cleveland
State Route 315: in Columbus
State Route 562: in Cincinnati
State Route 711: in Youngstown
State Route 823: langs Portsmouth
Tolwegen
De enige tolweg in de staat is de Ohio Turnpike, een tolweg die oost-west door de gehele staat loopt. I-76, I-80 en I-90 maken er op enig moment gebruik van. De Ohio Turnpike is een schakel tussen een serie tolwegen vanaf de oostkust tot Chicago. De tolweg is in het beheer van de Ohio Turnpike and Infrastructure Commission.
Geschiedenis
jaar lengte Interstate Highways 1960 628 km 1965 1.536 km 1970 2.082 km 1975 2.382 km 1980 2.467 km 1985 2.484 km 1990 2.511 km
Ohio was één van de eerste staten die een wegnummering invoerde, met de creatie van 444 zogenaamde 'inter-county highways' in 1912. Deze waren echter vermoedelijk pas vanaf begin jaren 20 bewegwijzerd. In 1923 werd een eerste hernummering doorgevoerd, gevolgd door een tweede hernummering in 1927 in verband met de introductie van de US Highways. Enkele state routes hebben tegenwoordig nog steeds het nummer van de oorspronkelijke inter-county highways van 1912.
Ohio was al vroeg een geïndustrialiseerde staat met diverse grote steden. Eén van de eerste snelwegen in de Verenigde Staten was de Cleveland Memorial Shoreway waarvan het eerste deel in 1935 werd opengesteld. Dit was één van de eerste snelwegen buiten de regio New York City. De grootschalige aanleg van snelwegen startte echter na de Tweede Wereldoorlog. Afgezien van enkele korte stadssnelwegen die in de jaren 40 zijn aangelegd, begon de bouw van snelwegen vooral met de aanleg van de Ohio Turnpike. Begin jaren 50 werden plannen gemaakt voor twee lange-afstands tolwegen, de Ohio Turnpike in het noorden van de staat, die vooral een doorgaand karakter had, en een tolweg (SR-1) van Cincinnati via Columbus tot Cleveland, die later als de Interstate 71 is aangelegd. Voor de creatie van het Interstate Highway systeem had Ohio naast de Ohio Turnpike slechts enkele korte stukjes snelweg. Direct na de creatie van de Interstate Highways ging de aanleg van nieuwe freeways zeer snel, tegen 1970 was al een groot deel van de snelwegen in Ohio aangelegd, en tegen 1980 waren ook de meeste ontbrekende schakels weggewerkt. In 1970 was al 83% van het uiteindelijke Interstate Highway netwerk opengesteld.
Met name in Cleveland was een veel groter snelwegennet gepland dan er uiteindelijk is gerealiseerd, maar de forse teruggang van de bevolking en de trek van inwoners en banen naar de suburbs zorgde ervoor dat deze plannen overbodig werden. Tegenwoordig heeft Cleveland een adequaat wegennet. Ook in andere grote steden van Ohio is een vrij omvangrijk snelwegennet aangelegd met doorgaande Interstate Highways, ringwegen en overige korte verbindingen. Steden als Cincinnati, Cleveland en Columbus zijn minder filegevoelig dan veel steden in Europa van deze omvang.
Het inwonertal van Ohio groeide snel tot de jaren 60, met sindsdien maar een bescheiden groei. Het duurde 10 jaar om 1 miljoen inwoners te groeien tussen 1960 en 1970, maar vervolgens 40 jaar om nog eens 1 miljoen inwoners te groeien tot 2010. De bevolkingsgroei is wel onevenwichtig op de grootstedelijke gebieden gericht, het platteland krimpt op veel plekken, terwijl met name de suburbs van de grote steden nog groeien. Met name de stad Columbus groeit nog snel.
Na de voltooiing van de meeste Interstate Highways begin jaren 70 was de staat Ohio eerder klaar met de bouw van de autosnelwegen dan veel andere staten. De focus ging daarna uit naar het op grote schaal verbreden van de US Highways naar 2x2 rijstroken, vaak over een nieuw tracé met quasi snelwegkenmerken. Vaak werd een hybride vorm toegepast, volledig ongelijkvloerse bypasses rond de plaatsen en stukken 2x2 tussen de plaatsen, waarbij alle belangrijke kruispunten ongelijkvloers zijn, maar secundaire wegen gelijkvloers en vaak ongeregeld aansluiten, zodat verkeer goed kan opschieten en nauwelijks verkeerslichten tegenkomt. De bouwsnelheid nam in de tweede helft van de jaren 80 af, enkele resterende trajecten zijn pas na 2000 opengesteld.
De infrastructuur van Ohio raakte enigszins in verval, met name vanwege de leeftijd, Ohio had in de jaren 60 al een groter deel van het freeway-netwerk voltooid dan veel andere staten. Na 2005 zijn er een groot aantal reconstructieprojecten uitgevoerd, zowel in de grote steden als verbredingen van met name I-70, I-71, I-75 en I-80/90 tussen de grote steden. Hiermee is het wegennet van Ohio in betrekkelijk korte tijd aanzienlijk uitgebreid. Veel bruggen zijn vervangen, complex was met name de vervanging van de bruggen en de complete reconstructie van I-75 door het centrum van Dayton. Ook in Cleveland zijn enkele grote bruggen vervangen. In 2017 verbeterde de conditie van bruggen in de Verenigde Staten nergens zo snel als in Ohio.
Verkeerscongestie
Alhoewel Ohio een dichtbevolkte staat is met veel grote steden is de congestie betrekkelijk gering. In onderstaande tabel zijn de stedelijke gebieden (statistical metropolitan areas) afgezet tegen de positie van de travel time index. Een lagere positie betekent minder congestie. Dayton staat qua TTI op plaats 70 van de 71 grootste steden in de Verenigde Staten. De andere drie grote steden scoren ook een beduidend lagere positie op de TTI in verhouding tot het inwonertal. Cincinnati is de 28e grootste agglomeratie van de Verenigde Staten, maar heeft slechts de 52e hoogste TTI.
agglomeratie positie inwonertal (MSA) positie TTI Cincinnati 28 52 Cleveland 31 65 Columbus 32 50 Dayton 72 70
Agglomeraties
Ohio kent voor de omvang van de staat vrij veel grote steden.
Freeways in Cleveland
I 71 • I 77 • I 80 • 90 • I 271 • I-480 • I-490
US 20 • US 422 • US 2 • US 8 • US 44 • US 176 • US 237
Freeways in Columbus
I 70 • I 71 • I 270 • I 670
US 33 • SR-104 • SR-161 • SR-315
Freeways in Cincinnati
Interstate 71 (KY) • Interstate 71 (OH) • Interstate 74 • Interstate 75 (KY) • Interstate 75 (OH) • Interstate 275 (OH) • Interstate 275 (KY) • Interstate 471
SR-126 • SR-129 • SR-562
Expressways in Toledo
Interstate 75 • Interstate 80 • Interstate 90 • Interstate 280 • Interstate 475
Expressways in Dayton
Interstate 70 • Interstate 75 • Interstate 675
US 35 • SR-4
Freeways in Akron-Canton-Massillon
Interstate 76 • Interstate 77 • Interstate •Interstate 277
US 30 • US 62 • US 8 • US 21 • US 59
Freeways in Youngstown
Interstate 76 • Interstate 80 •Interstate 680
US 422 • US 5 •US 11 • US 82 • US 193 • US 711
Paden
Ohio heeft een zeer ontwikkeld netwerk van bewegwijzerde staatsfietsroutes. Veel daarvan volgen spoorpaden, met een voortdurende conversie. De Ohio to Erie Trail (route 1) verbindt Cincinnati, Columbus en Cleveland. US Bicycle Route 50 doorkruist Ohio van Steubenville tot de grens met de staat Indiana buiten Richmond.
Ohio heeft verschillende langeafstandswandelpaden, waarvan de meest prominente de Buckeye Trail is, die zich uitstrekt over 2.324 km in een lus rond de staat. Een deel ervan is op wegen en een deel op bospaden. Daarnaast lopen de North Country Trail (de langste van de 11 National Scenic Trails die door het Congres zijn geautoriseerd ) en de American Discovery Trail (een systeem van recreatieve paden en wegen die samen een kust-tot-kustroute vormen door het midden van de Verenigde Staten ) door Ohio. Veel van deze twee paden vallen samen met de Buckeye Trail.
Spoor Zie ook: Lijst van Ohio spoorwegen en Lijst van Ohio treinstations
Ohio heeft een uitgebreid spoorwegnetwerk, hoewel de meeste lijnen tegenwoordig alleen vrachtverkeer vervoeren. Drie Class I- vrachtspoorwegen opereren in Ohio: CSX Transportation, Norfolk Southern Railway en Canadian National Railway. Er zijn ook veel lokale vrachtvervoerders in de staat.
Amtrak, de nationale passagierstrein, exploiteert drie langeafstandstreinroutes door Ohio. De Lake Shore Limited bedient Cleveland, Elyria, Toledo, Sandusky en Bryan. De Capitol Limited stopt in die steden en in Alliance. De Cardinal bedient Cincinnati Union Terminal. Vanuit Ohio kunnen passagiers rechtstreeks naar Chicago, New York, Boston, Washington DC, Indianapolis, Pittsburgh, Buffalo en tientallen bestemmingen daartussenin reizen.
Columbus is de grootste stad in de VS zonder passagierstrein. Het Union Station werd voor het laatst bediend in 1979 door National Limited.
In Ohio zijn diverse schilderachtige spoorwegen en musea te vinden, waaronder de Cuyahoga Valley Scenic Railroad door Cuyahoga Valley National Park, het Age of Steam Roundhouse Museum en de Hocking Valley Scenic Railway vlak bij Hocking Hills State Park.
Doorvoer
Openbaar vervoer bestaat in veel vormen in steden in Ohio, voornamelijk via bussystemen. De Greater Cleveland Regional Transit Authority (GCRTA) exploiteert het RTA Rapid Transit- systeem, dat bestaat uit één zware spoorlijn, drie lightraillijnen en drie snelle buslijnen. Cincinnati wordt bediend door het Southwest Ohio Regional Transit Authority (SORTA) busnetwerk en een 5,8 km lange tramlijn, de Cincinnati Bell Connector. Andere grote vervoersbedrijven in Ohio zijn de Central Ohio Transit Authority (COTA) die Columbus bedient en de Greater Dayton Regional Transit Authority (GDRTA) die Dayton bedient.
Luchtreizen Zie ook: Lijst van luchthavens in Ohio
Ohio heeft vier internationale luchthavens, vier commerciële en twee militaire. De vier internationale luchthavens zijn Cleveland Hopkins International Airport, John Glenn Columbus International Airport, Dayton International Airport en Rickenbacker International Airport (een van de twee militaire vliegvelden). Het andere militaire vliegveld is Wright Patterson Air Force Base, een van de grootste luchtmachtbases in de Verenigde Staten. Andere grote vliegvelden zijn in Toledo en Akron. Het belangrijkste vliegveld van Cincinnati, Cincinnati/Northern Kentucky International Airport, ligt in Hebron, Kentucky en is daarom niet opgenomen in de luchthavenlijsten van Ohio.
Waterwegen Lijst van rivieren in Ohio.
Het Eriemeer
Het Eriemeer is het vierde grootste meer qua oppervlakte van de vijf Grote Meren in Noord-Amerika en het elfde grootste wereldwijd. Het is het meest zuidelijke, ondiepste en kleinste qua volume van de Grote Meren en heeft ook de kortste gemiddelde verblijftijd van water. Op het diepste punt is het Eriemeer 64 m diep, waardoor het het enige Grote Meer is waarvan het diepste punt boven zeeniveau ligt.
Gelegen op de internationale grens tussen Canada en de Verenigde Staten, is de noordelijke oever van Lake Erie de Canadese provincie Ontario, met name het schiereiland Ontario, met de Amerikaanse staten Michigan, Ohio, Pennsylvania en New York aan de westelijke, zuidelijke en oostelijke oevers. Deze rechtsgebieden verdelen het oppervlak van het meer met watergrenzen. De grootste stad aan het meer is Cleveland, dat het op twee na grootste Amerikaanse metropoolgebied in de regio van de Grote Meren verankert, na Greater Chicago en Metropool Detroit. Andere grote steden langs de oever van het meer zijn Buffalo, New York; Erie Toledo.
De Detroit River ligt onder Lake Huron. De belangrijkste natuurlijke uitstroom uit het meer is via de Niagara River, die waterkracht levert aan Canada en de VS terwijl het enorme turbines laat draaien nabij de Niagara Falls bij Lewiston, New York en Queenston, Ontario. Een deel van de uitstroom vindt plaats via het Welland Canal, onderdeel van de Saint Lawrence Seaway, dat water voor scheepsreizen omleidt van Port Colborne, Ontario, aan Lake Erie, naar St. Catharines aan Lake Ontario, (een hoogteverschil van 99 m) . De gezondheid van het milieu in Lake Erie is al tientallen jaren een voortdurende zorg, met kwesties als overbevissing, vervuiling, algenbloei en eutrofiëring die de krantenkoppen halen.
Geografische kenmerken
Lake Erie (42,2° N, 81,2W) heeft een gemiddelde hoogte van 174 m boven zeeniveau. Het heeft een oppervlakte van 25.874 km2 met een lengte van 388 km en een breedte van 92 km op de breedste punten. Het is het ondiepste van de Grote Meren met een gemiddelde diepte van 19 m en een maximale diepte van 64 m. Omdat Erie het ondiepste is, is het ook het warmste van de Grote Meren, en in 1999 werd dit bijna een probleem voor twee kerncentrales die koud water uit het meer nodig hebben om hun reactoren koel te houden. De warme zomer van 1999 zorgde ervoor dat de temperaturen van het meer dicht bij de 29 °C grens kwamen die nodig was om de centrales koel te houden Ook vanwege de ondiepte is het het eerste meer dat in de winter bevriest. Het ondiepste deel van Lake Erie is het westelijke bekken waar de dieptes gemiddeld slechts 7,6 tot 9,1 m bedragen; als gevolg daarvan kan "het minste briesje levendige golven doen ontstaan", ook bekend als halings. De golven bouwen zich zeer snel op.
Lake Erie wordt voornamelijk gevoed door de Detroit River (vanaf Lake Huron en Lake St. Clair) en mondt uit via de Niagara River en Niagara Falls in Lake Ontario. De navigatie stroomafwaarts wordt verzorgd door het Welland Canal, onderdeel van de Saint Lawrence Seaway. Andere belangrijke bijdragers aan Lake Erie zijn Grand River, Huron River, Maumee River, Sandusky River, Cuyahoga River en Buffalo River. Het stroomgebied beslaat 78.100 km 2.
Point Pelee National Park, het meest zuidelijke punt van het Canadese vasteland, ligt op een schiereiland dat zich uitstrekt in het meer. Lake Erie heeft 31 eilanden (13 in Canada, 18 in de VS), die zich over het algemeen aan de westkant van het meer bevinden. Het grootste eiland is Pelee Island.
Waterstanden
Lake Erie heeft een retentietijd van 2,6 jaar, de kortste van alle Grote Meren. Het oppervlak van het meer is 25.667 km2. Het waterpeil van Lake Erie fluctueert met de seizoenen, net als in de andere Grote Meren. Over het algemeen zijn de laagste niveaus in januari en februari en de hoogste in juni of juli, hoewel er uitzonderingen zijn geweest. Het gemiddelde jaarlijkse niveau varieert afhankelijk van de neerslag op de lange termijn. Kortetermijnveranderingen van het niveau worden vaak veroorzaakt door halings die bijzonder hoog zijn wanneer er tijdens stormen zuidwestenwinden over de lengte van het meer waaien. Deze zorgen ervoor dat er zich water ophoopt aan het oostelijke uiteinde van het meer. Door stormen veroorzaakte halings kunnen schade aan land veroorzaken.
Geologie
Lake Erie werd uitgehouwen door gletsjerijs en is in zijn huidige vorm minder dan 4.000 jaar oud, wat in geologische termen een korte periode is. Voordien doorliep het land waarop het meer nu ligt verschillende complexe stadia. Een groot laaglandbekken ontstond meer dan twee miljoen jaar geleden als gevolg van een oostelijk stromende rivier die al bestond vóór de ijstijden van het Pleistoceen. Dit oude afwateringssysteem werd vernietigd door de eerste grote gletsjer in het gebied, terwijl het de laaglandgebieden verdiepte en vergrootte, waardoor water zich kon vestigen en een meer kon vormen. De gletsjers waren in staat om meer land weg te slijpen aan de oostelijke kant van het laagland omdat het gesteente bestaat uit schalie, wat zachter is dan de carbonaatgesteenten van dolomiet en kalksteen aan de westelijke kant. Daarom zijn de oostelijke en centrale bekkens van het moderne meer veel dieper dan het westelijke bekken, dat gemiddeld slechts 7,6 m diep is en rijk is aan voedingsstoffen en vis. Volgens één opvatting is het Eriemeer het ondiepste van de Grote Meren omdat het ijs relatief dun was en geen erosiekracht had toen het zover naar het zuiden reikte.
Er kwamen wel drie gletsjers op en neer over het land, waardoor er in de tijdsperiodes tussen elk van hen tijdelijke meren ontstonden. Omdat elk meer een ander watervolume had, lagen hun oevers op verschillende hoogtes. Het laatste van deze meren dat ontstond, Lake Warren, bestond tussen ongeveer 13.000 en 12.000 jaar geleden. Het was dieper dan het huidige Lake Erie en de oevers lagen ongeveer 13 km landinwaarts vanaf het huidige meer. De oevers van deze meren lieten hoge zandruggen achter die door moerassen sneden en werden gebruikt als paden voor inheemse volkeren en later pioniers. Deze paden werden primitieve wegen die uiteindelijk werden geplaveid. ten westen van Delphos, Ohio, en US Route 20 ten westen van Norwalk en ten oosten van Cleveland werden op deze manier gevormd. De oude zandduinen zijn zichtbaar in de Oak Openings Region in Northwest Ohio. Daar was de zanderige, droge bodem van de bedding van het meer niet voldoende om grote bomen te ondersteunen, met uitzondering van een paar eikensoorten, die een zeldzame eikensavanne vormden.
Klimaat
Koude lucht reist over warm meerwater. De lucht wordt warmer, vochtiger, minder dicht, zodat deze opstijgt; wanneer deze over land gaat, zorgt de verkleinde luchtruimte ervoor dat de lucht zich "ophoopt" wat resulteert in convergentie. Dit tilt de lucht nog verder op tot waar deze afkoelt, en verandert in druppels of sneeuwvlokken. Het resultaat is een versterkte sneeuwval.
Net als de andere Grote Meren produceert Erie sneeuw met het effect van het meer wanneer de eerste koude winterwinden over het warme water trekken. Wanneer de temperaturen van het relatief warme oppervlaktewater en de koudere lucht zich tot ten minste 10 °C tot 13 °C uit elkaar bevinden, dan wordt sneeuw met het effect van het meer mogelijk.
Zware sneeuwval door het meereffect kan optreden wanneer koude lucht 97 km of langer over een groot, niet bevroren meer reist. Sneeuwval door het meereffect maakt Buffalo en Erie respectievelijk de elfde en dertiende stad met de meeste sneeuwval in de hele Verenigde Staten, volgens gegevens verzameld door het National Climatic Data Cente. Omdat de wind voornamelijk van west naar oost waait langs de hoofdas van het meer, zijn sneeuwstormen door het meereffect uitgesprokener op de oostelijke delen van het meer. Buffalo krijgt doorgaans 240 cm sneeuw per winter en soms 3,0 m sneeuw; de stad met de meeste sneeuwval is Syracuse, New York, die zware sneeuwval kan ontvangen van zowel het meereffectproces als grote kustcyclonen.
De effecten van het warmere water van het meer worden verminderd wanneer het meer bevriest. In januari 2011 waren inwoners van Cleveland bijvoorbeeld blij toen Lake Erie voor 90 procent bevroren was, omdat dit betekende dat het gebied "de bult had gehaald" in termen van het doorstaan van herhaalde sneeuwval waarvoor veel scheppen nodig was. Omdat het het ondiepste van de Grote Meren is, is het het meest waarschijnlijk dat het bevriest en gebeurt dat ook vaak. Daarentegen is Lake Michigan nooit helemaal bevroren, omdat het warmere en diepere deel in het zuiden ligt, hoewel het er in de afgelopen eeuw bijna helemaal bevroren was tijdens drie strenge winters. In voorgaande jaren was het ijs van het meer zo dik dat het mogelijk was eroverheen te rijden of er op ijsboten te zeilen.
Het eerste ijs vormt zich meestal eind november en in januari zit het vast. Voor eilandbewoners in het Western Basin is het het equivalent van zomervakantie. Zodra het meer bevriest, organiseren eilandbewoners spontane ijsrally's. Families komen samen om warme wijn te drinken en racen met terreinwagens over het meer. Ze racen ook met ijsboten, die lijken op zeilboten op schaatsen. Veel mensen rijden naar andere eilanden om met vrienden te eten. Ze rijden in auto's waarvan de daken en deuren zijn afgehakt, zodat ze kunnen ontsnappen als de voertuigen door het ijs zakken. Eilandbewoners steken om de 46 m groenblijvende bomen in het ijs om een route te markeren. Zelfs in de koudste winters zijn er gevaarlijke stukken dun ijs.
Winderige omstandigheden
Sterke winden hebben ervoor gezorgd dat stromingen in het meer sediment op de bodem hebben verplaatst, wat heeft geleid tot verschuivende zandbanken die de oorzaak zijn geweest van scheepswrakken. Maar winden kunnen ook een vreedzaam doel hebben; er zijn voorstellen gedaan om windturbines die elektriciteit produceren te plaatsen op winderige en ondiepe plekken in het meer en langs de kust. Steel Winds, een voormalige staalfabriek in Buffalo, is ontwikkeld als een stedelijk windpark met 14 turbines die in staat zijn om tot 35 megawatt elektriciteit op te wekken. Een plan van Samsung om een offshore windpark te bouwen aan de noordkust van het meer, van Port Maitland tot Nanticoke over een afstand van 24,9 km, is op verzet van bewoners gestuit.
Microklimaten
Het meer is verantwoordelijk voor microklimaten die belangrijk zijn voor de landbouw. Langs de noordkust ligt een van de rijkste gebieden van Canada's fruit- en groenteproductie; dit meest zuidelijke puntje, met name in het gebied rond Leamington, staat bekend als Canada's "tomatenhoofdstad". Het gebied rond Port Rowan heeft speciale bomen die groeien vanwege het "temperende effect van het meer", zoals tulpenbomen, kornoelje, sassafras. De vele kassen in dit gebied produceren een "variëteit aan tropische planten die zelden zo ver naar het noorden worden gekweekt", waaronder enkele soorten cactussen, vanwege het temperende effect van het meer. Langs de zuidoostelijke kust van Ohio, Pennsylvania en New York ligt een belangrijk druiventeeltgebied, net als de eilanden in het meer. Appelboomgaarden zijn er in overvloed in het noordoosten van Ohio tot het westen van New York.
Lange termijn weerpatronen
Volgens één schatting verdampt er elk jaar 860 tot 910 mm water van het oppervlak van het meer, wat regenval en andere neerslag in de omliggende gebieden mogelijk maakt. Rapporten zijn tegenstrijdig over het algehele effect van de opwarming van de aarde op de regio van de Grote Meren, inclusief Lake Erie.
Ecosystemen
Lake Erie heeft een complex ecosysteem met veel soorten die met elkaar in interactie zijn. Menselijke activiteiten, zoals vervuiling en maritiem scheepsverkeer, kunnen deze omgeving op talloze manieren beïnvloeden. De interacties tussen nieuwe soorten kunnen soms gunstige effecten hebben, maar ook schadelijke effecten. Sommige introducties zijn als gunstig gezien, zoals de introductie van Pacifische zalm. Af en toe zijn er massaal bepaalde vissoorten gestorven, soms om onbekende redenen, zoals de vele smelten in mei 2010.
Invasieve soorten
Het meer is geplaagd door een aantal invasieve soorten, waaronder driehoeksmossel en quaggamosselen, de grondel en de graskarper. Volgens een schatting leven er 180 invasieve soorten in de Grote Meren, waarvan sommige in ballastwater van internationale schepen zijn meegevoerd.
Eutrofiëring en cyanobacteriële bloei
Een voortdurende zorg is dat de overbelasting van voedingsstoffen door meststoffen en menselijk en dierlijk afval, bekend als eutrofiëring, waarbij extra stikstof en fosfor in het meer terechtkomen, ervoor zal zorgen dat het plantenleven "wild zal worden en zich als een gek zal vermenigvuldigen". Omdat er minder wetlands overblijven om voedingsstoffen te filteren en de waterwegen meer gekanaliseerd worden, kunnen voedingsstoffen in het water algenbloei veroorzaken, met "zuurstofarme dode zones" in een complexe interactie van natuurlijke krachten.
Insecten en vogels
In 1999 ontdekte de Doppler-weerradar van een lokale televisiezender miljoenen eendagsvliegen die op weg waren naar Presque Isle in blauwe en groene vlekken op de radar in wolken van 16 km lang. Deze insecten waren een teken dat Lake Erie weer gezond was geworden, aangezien de eendagsvliegen schoon water nodig hebben om te gedije.
Problemen met de waterkwaliteit en herstel
Het Eriemeer raakte in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw ernstig vervuild als gevolg van de hoeveelheid zware industrie die in de steden aan de oevers ervan was gevestigd, met berichten over stranden vol bacteriën en vis die besmet was met industrieel afval. In de jaren zeventig werden delen van het meer dood verklaard vanwege industrieel afval en rioolwater van afstromend water. Er deden zich incidenten voor waarbij de olieachtige oppervlakken van zijrivieren die in het Eriemeer uitmondden in brand vlogen.
Economie
Lake Erie is de thuisbasis van een van 's werelds grootste commerciële zoetwatervisserijen. De vispopulaties van Lake Erie zijn de meest overvloedige van de Grote Meren, deels vanwege de relatief milde temperaturen van het meer en de overvloedige voorraad plankton, wat de basisbouwsteen van de voedselketen is. De vispopulatie van het meer is goed voor naar schatting 50% van alle vissen die in de Grote Meren leven. Het meer bevat regenboogforel, breedbekbaars. Het meer bestaat uit een lange lijst van goed gevestigde geïntroduceerde soorten. Veel voorkomende niet-inheemse vissoorten zijn onder meer de regenboogsmelt, de Amerikaanse haring, de witte baars en de karper. Niet-inheemse sportvissen zoals regenboogforel en meerforel worden speciaal uitgezet om door vissers te worden gevangen.
Tot het einde van de jaren vijftig was de meest gevangen commerciële vis (meer dan 50% van de commerciële vangst) een ondersoort van de snoekbaars, bekend als de blauwe snoekbaars (Sander vitreus glaucus), die soms ten onrechte "blauwe snoek" wordt genoemd. In de jaren zeventig en tachtig, toen de vervuiling in het meer afnam, groeide het aantal gevangen snoekbaarzen van 112.000 in 1975 tot 4,1 miljoen in 1985, met schattingen van het aantal snoekbaarzen in het meer op ongeveer 33 miljoen in het bassin, met veel van 3,6 kg of meer. De combinatie van overbevissing en de eutrofiëring van het meer door vervuiling zorgde ervoor dat de populatie instortte en halverwege de jaren tachtig werd de blauwe snoekbaars uitgestorven verklaard. Maar volgens een rapport waren de aantallen van de snoekbaars uit Lake Erie zelfs in 1989 nog steeds recordaantallen.
Er zijn zorgen over de stijgende kwikgehaltes in snoekbaarzen; een onderzoek van het Canadese Ministerie van Milieu merkte een "toenemende concentratietrend" op, maar dat de concentraties binnen de door de autoriteiten in Pennsylvania vastgestelde aanvaardbare grenzen lagen. Vanwege de dreiging van PCB's werd aanbevolen dat mensen niet meer dan één snoekbaarsmaaltijd per maand zouden eten. Vanwege deze en andere zorgen stond de National Wildlife Federation in 1990 op het punt een "negatief advies voor visconsumptie " uit te vaardigen voor verschillende soorten baars, die de belangrijkste vangst waren van een commerciële visserijsector van $ 800 miljoen.
De langste vis in Lake Erie is naar verluidt de steur, die tot 3 meter lang kan worden en 140 kilo kan wegen. Het is echter een bedreigde diersoort en leeft voornamelijk op de bodem van het meer.
Commerciële visserij
De schattingen over de visserijmarkt voor de regio van de Grote Meren lopen uiteen. In 2007 werd de totale markt voor visserij in de Grote Meren, inclusief commerciële en recreatieve visserij, geschat op $ 4 miljard per jaar. Een andere schatting was meer dan $ 7 miljard. Maar sinds de hoge niveaus van vervuiling in de jaren zestig en zeventig werden ontdekt, is er voortdurend debat over de gewenste intensiteit van commerciële visserij. De commerciële visserij in Lake Erie is geschaad door vervuiling en overheidsvoorschriften die de omvang van hun vangst beperken; een rapport suggereerde dat het aantal vissersboten en werknemers de afgelopen decennia met tweederde was afgenomen. Een andere zorg was dat vervuiling in het meer, evenals gifstoffen die in vissen werden aangetroffen, tegen de belangen van de commerciële visserij werkten.
Amerikaanse vissers die langs het Eriemeer woonden, verloren de afgelopen decennia hun broodwinning en vangen geen vis meer, zoals witvis, voor markten in New York. Pennsylvania had een speciale $3-zegel op visvergunningen om "commerciële vissers te compenseren voor hun verliezen", maar dit programma werd na vijf jaar beëindigd.
De commerciële visserij is nu voornamelijk gebaseerd op Canadese gemeenschappen, met een veel kleinere visserij - grotendeels beperkt tot gele baars - in Ohio. De visserij in Ontario is een van de meest intensief beheerde ter wereld. Er zijn echter berichten dat sommige Canadese commerciële vissers ontevreden zijn met de visquota's en de overheid hebben aangeklaagd over deze kwestie, en er zijn klachten geweest dat het wetgevende orgaan dat de quota's opstelt, wordt gedomineerd door de VS en dat de belangen van de sportvisserij worden bevoordeeld ten koste van de belangen van de commerciële visserij.
Landbouw
De voorheen uitgestrektere bodem van het meer creëert een gunstige omgeving voor landbouw in de aangrenzende gebieden van Ontario, Ohio, Michigan, Pennsylvania en New York. De Lake Erie-gedeelten in het westen van New York hebben een geschikt klimaat voor het verbouwen van druiven, en er zijn veel wijngaarden en wijnmakerijen in Chautauqua County en Erie County.
Toerisme
Het Eriemeer is een favoriet onder duikers omdat er veel scheepswrakken zijn, misschien wel 1.400 tot 8.000 volgens één schatting, waarvan ongeveer 270 bevestigde scheepswraklocaties zijn. Onderzoek naar scheepswrakken is georganiseerd door het Peachman Lake Erie Shipwreck Research Center, gevestigd op het terrein van de Great Lakes Historical Society. De meeste wrakken zijn nog niet ontdekt, maar men denkt dat ze goed bewaard zijn gebleven en zich maximaal 61 m)onder het wateroppervlak bevinden. Eén rapport suggereert dat er meer wrakken per vierkante mijl zijn dan op welke andere zoetwaterlocatie dan ook, inclusief wrakken van inheemse vaartuigen. Er zijn pogingen om scheepswrakken te identificeren en de bodem van het meer te onderzoeken om de locatie van onderwaterlocaties in kaart te brengen, mogelijk voor verdere studie of verkenning. Hoewel het meer relatief warmer is dan de andere Grote Meren, is er een thermocline, wat betekent dat als een duiker afdaalt, de watertemperatuur met ongeveer 17 °C daalt, waardoor een wetsuit nodig is. Volgens één schatting ligt er een kwart van alle 8.000 geschatte scheepswrakken in de Grote Meren in Lake Erie. Ze zijn bewaard gebleven omdat het water koud en zoutloos is. Duikers hebben een beleid om niets van het wrak te verwijderen of aan te raken. De koude omstandigheden maken het duiken moeilijk, waardoor duikers met vaardigheid en ervaring nodig zijn. en charterbedrijf uit de westelijke staat New York neemt ongeveer 1.500 duikers mee naar scheepswrakken in Lake Erie in een typisch seizoen van april tot oktober.
Eilanden
De eilanden van Lake Erie liggen meestal in het meest westelijke deel van het meer en hebben verschillende karakters. Enkele hiervan zijn:
- Op Kelleys Island kun je onder andere op het strand luieren, wandelen, fietsen en de diepe gletsjergroeven in het kalksteen bekijken.
- Pelee Island is bereikbaar per veerboot vanuit Leamington, Ontario, of per vliegtuig of veerboot in Sandusky, Ohio, en is het grootste eiland van het Eriemeer.
- Op South Bass Island ligt het eilanddorp Put-in-Bay in Ohio. Het is beschreven als een feest-eiland met schilderachtige rotsachtige kliffen, waar het hele jaar door honderden mensen wonen, en dat in de zomer nog verder groeit.
Scheepvaartverkeer
Het meer is al eeuwenlang een scheepvaartroute voor zeeschepen. Schepen die naar het oosten varen, kunnen het Wellandkanaal nemen en een reeks van acht sluizen die 99 m afdalen naar Lake Ontario, wat ongeveer 12 uur duurt. Duizenden schepen maken deze reis elk jaar.
Veerboten
Veerboten varen op talloze plaatsen: zoals de Jet Express Ferry, alleen voor passagiers, van Sandusky en Port Clinton naar Put-in-Bay en Kelly's Island. De Miller Ferry van Catawba Island naar Put-In-Bay en Middle Bass Island, de Kellys Island ferry van Marblehead naar Kellys Island en de Owen Sound Transportation Company van Leamington of Kingsville naar Pelee Island en Sandusky.
Land
Verenigde Staten. Toegelaten tot de Unie: 1 maart 1803
Hoofdstad en grootste stad: Columbus
Grootste county: Franklin
Gebied
• Totaal: 116.096 km2
• Grond: 106.156 km2
• Water: 10.040 km2 (8,7%)
Afmetingen
• Lengte: 355 km
• Breedte: 355 km
• Hoogte: 260 m
• Hoogste hoogte: Campbell Hill (472 m)
• Laagste hoogte: (Ohio rivier bij de grens met Indiana) (139 m)
Bevolking (2023)
• Totaal: 11.785.935
• Bevolkingdichtheid: 109 inw/km2
• Mediaan huishoudinkomen: $54.021
Taal
• Officiële taal: Engels
• Gesproken taal: Engels 93,3%, Spaans 2,2%, Overig 4,5%
Vervoer
Wegen
Het Interstate Highway-netwerk van Ohio. Klik hier.
Ohio heeft een uitgebreid en goed uitgebouwd wegennet. Er is een uitgebreid netwerk van freeways en 2x2 divided highways. Het onderliggend wegennet wordt gevormd door een dicht netwerk van state highways.
Wegbeheer
De wegbeheerder van de staat is het Ohio Department of Transportation, afgekort ODOT. ODOT heeft zijn oorsprong in het Ohio Department of Highways, dat in 1905 werd opgericht. In 1972 werd dit omgevormd tot het huidige Ohio Department of Transportation. Opvallend is dat van de vele bruggen over de Ohio River aan de zuidgrens er maar twee in het beheer zijn van het Ohio Department of Transportation. ODOT is organisatorisch opgedeeld in 12 districten.
ODOT is eigenaar van 31.411 kilometer weg, waarvan het ook het overgrote deel beheert, alleen de Ohio Turnpike wordt door de Ohio Turnpike Commission beheerd. Het netwerk wordt opgedeeld in 9.176 kilometer stadsweg en 21.847 kilometer plattelandsweg. ODOT heeft ook het openbaar vervoer gecontracteerd in 84 counties. Ohio heeft ook 27 Ohio Scenic Byways.
Interstate Highways
Een groot aantal Interstate Highways doorkruist Ohio. De Interstate 70 vormt een oost-westroute door het midden van de staat, door Columbus. De Interstate 71 vormt een diagonale route die de drie grootste steden van de staat verbindt, Cincinnati, Columbus en Cleveland. I-71 is grotendeels met 2x3 rijstroken uitgerust. De Interstate 74 loopt slechts een paar kilometer door de staat en eindigt in Cincinnati. De Interstate 75 vormt de noord-zuidroute door het westen van de staat, vanaf Cincinnati via Dayton naar Toledo. De Interstate 76 voert door het noordoosten van de staat, vanaf ten zuiden van Cleveland door Akron en langs Youngstown, waar het een onderdeel is van de Ohio Turnpike. De Interstate 77 vormt de voornaamste noord-zuidroute door het oosten van de staat en eindigt in Cleveland. De Interstate 80 en Interstate 90 vormen de Ohio Turnpike via Toledo naar Cleveland, waarbij de route splitsen, I-80 voert zuidelijk van Cleveland langs terwijl I-90 dwars door Cleveland loopt.
Daarnaast zijn er tal van auxiliary routes. De Interstate 270 vormt de ringweg van Columbus, terwijl de Interstate 670 een oost-westroute door de stad vormt. De Interstate 271 vormt de bypass van Cleveland, en Interstate 480 en Interstate 490 vormen oost-westroutes door het stedelijk gebied van Cleveland. De Interstate 275 vormt de ringweg van Cincinnati, die ook door Kentucky en Indiana loopt. De Interstate 277 loopt door de stad Akron en Interstate 280 is de oostelijke invalsweg van Toledo, terwijl de Interstate 475 de westelijke ringweg van Toledo vormt. De Interstate 675 vormt de bypass van Dayton en Interstate 680 loopt door Youngstown.
US Highways
Een even groot aantal US Highways doorkruist de staat Ohio. Enkele belangrijke corridors zijn als een 2x2 divided highway of deels een freeway uitgevoerd, zoals US 24 ten zuidwesten van Toledo, de US 30 als oost-westroute door het noorden van de staat, de US 23 als noord-zuidroute door het midden van de staat en de US 33 ten noordwesten van Columbus. De US 35 is een belangrijke freeway/divided highway vanaf Dayton tot de grens met West Virginia. De US 50 is in het zuidoosten van de staat een 2x2 divided highway.
Tal van andere US Highways zijn overwegend tweestrooks wegen, met name vanwege het dichte netwerk van Interstate Highways. Het grootste gebrek aan een Interstate Highway is een noord-zuidroute door het midden van de staat, die opgevuld wordt door de US 23, en een oost-westroute door het zuiden van de staat, die opgevuld wordt door US 50.
Ovverige US Highways in de staat Ohio
State Routes
Een uitgebreid netwerk van state routes vormen het secundaire wegennet. De state routes zijn overwegend in het beheer van de staat, behalve in steden, waar ze in het beheer van gemeenten zijn. Ohio was één van de eerste staten waar een wegnummering werd ingevoerd, al in 1912. In 1927 is het wegennet significant hernummerd vanwege de introductie van de US Highways. De nummering loopt van 1 t/m 999, alhoewel vrij veel routes worden overgeslagen. Desondanks heeft Ohio een zeer groot netwerk van state routes. De State Route 7 is met een lengte van 541 kilometer de langste state route van de staat.
Enkele state routes zijn een freeway;
State Route 2: Port Clinton - Cleveland
State Route 4: in Dayton en Springfield
State Route 5: rond Warren
State Route 8: Akron - Cleveland
State Route 11: East Liverpool - Ashtabula
State Route 21: in Massillon
State Route 44: in Painesville
State Route 59: in Akron
State Route 82: rond Warren
State Route 104: in Columbus
State Route 126: door Cincinnati
State Route 129: naar Hamilton
State Route 161: Columbus - Alexandria
State Route 176: in Cleveland
State Route 193: in Youngstown
State Route 237: in Cleveland
State Route 315: in Columbus
State Route 562: in Cincinnati
State Route 711: in Youngstown
State Route 823: langs Portsmouth
Tolwegen
De enige tolweg in de staat is de Ohio Turnpike, een tolweg die oost-west door de gehele staat loopt. I-76, I-80 en I-90 maken er op enig moment gebruik van. De Ohio Turnpike is een schakel tussen een serie tolwegen vanaf de oostkust tot Chicago. De tolweg is in het beheer van de Ohio Turnpike and Infrastructure Commission.
Geschiedenis
| jaar | lengte Interstate Highways |
| 1960 | 628 km |
| 1965 | 1.536 km |
| 1970 | 2.082 km |
| 1975 | 2.382 km |
| 1980 | 2.467 km |
| 1985 | 2.484 km |
| 1990 | 2.511 km |
Ohio was één van de eerste staten die een wegnummering invoerde, met de creatie van 444 zogenaamde 'inter-county highways' in 1912. Deze waren echter vermoedelijk pas vanaf begin jaren 20 bewegwijzerd. In 1923 werd een eerste hernummering doorgevoerd, gevolgd door een tweede hernummering in 1927 in verband met de introductie van de US Highways. Enkele state routes hebben tegenwoordig nog steeds het nummer van de oorspronkelijke inter-county highways van 1912.
Ohio was al vroeg een geïndustrialiseerde staat met diverse grote steden. Eén van de eerste snelwegen in de Verenigde Staten was de Cleveland Memorial Shoreway waarvan het eerste deel in 1935 werd opengesteld. Dit was één van de eerste snelwegen buiten de regio New York City. De grootschalige aanleg van snelwegen startte echter na de Tweede Wereldoorlog. Afgezien van enkele korte stadssnelwegen die in de jaren 40 zijn aangelegd, begon de bouw van snelwegen vooral met de aanleg van de Ohio Turnpike. Begin jaren 50 werden plannen gemaakt voor twee lange-afstands tolwegen, de Ohio Turnpike in het noorden van de staat, die vooral een doorgaand karakter had, en een tolweg (SR-1) van Cincinnati via Columbus tot Cleveland, die later als de Interstate 71 is aangelegd. Voor de creatie van het Interstate Highway systeem had Ohio naast de Ohio Turnpike slechts enkele korte stukjes snelweg. Direct na de creatie van de Interstate Highways ging de aanleg van nieuwe freeways zeer snel, tegen 1970 was al een groot deel van de snelwegen in Ohio aangelegd, en tegen 1980 waren ook de meeste ontbrekende schakels weggewerkt. In 1970 was al 83% van het uiteindelijke Interstate Highway netwerk opengesteld.
Met name in Cleveland was een veel groter snelwegennet gepland dan er uiteindelijk is gerealiseerd, maar de forse teruggang van de bevolking en de trek van inwoners en banen naar de suburbs zorgde ervoor dat deze plannen overbodig werden. Tegenwoordig heeft Cleveland een adequaat wegennet. Ook in andere grote steden van Ohio is een vrij omvangrijk snelwegennet aangelegd met doorgaande Interstate Highways, ringwegen en overige korte verbindingen. Steden als Cincinnati, Cleveland en Columbus zijn minder filegevoelig dan veel steden in Europa van deze omvang.
Het inwonertal van Ohio groeide snel tot de jaren 60, met sindsdien maar een bescheiden groei. Het duurde 10 jaar om 1 miljoen inwoners te groeien tussen 1960 en 1970, maar vervolgens 40 jaar om nog eens 1 miljoen inwoners te groeien tot 2010. De bevolkingsgroei is wel onevenwichtig op de grootstedelijke gebieden gericht, het platteland krimpt op veel plekken, terwijl met name de suburbs van de grote steden nog groeien. Met name de stad Columbus groeit nog snel.
Na de voltooiing van de meeste Interstate Highways begin jaren 70 was de staat Ohio eerder klaar met de bouw van de autosnelwegen dan veel andere staten. De focus ging daarna uit naar het op grote schaal verbreden van de US Highways naar 2x2 rijstroken, vaak over een nieuw tracé met quasi snelwegkenmerken. Vaak werd een hybride vorm toegepast, volledig ongelijkvloerse bypasses rond de plaatsen en stukken 2x2 tussen de plaatsen, waarbij alle belangrijke kruispunten ongelijkvloers zijn, maar secundaire wegen gelijkvloers en vaak ongeregeld aansluiten, zodat verkeer goed kan opschieten en nauwelijks verkeerslichten tegenkomt. De bouwsnelheid nam in de tweede helft van de jaren 80 af, enkele resterende trajecten zijn pas na 2000 opengesteld.
De infrastructuur van Ohio raakte enigszins in verval, met name vanwege de leeftijd, Ohio had in de jaren 60 al een groter deel van het freeway-netwerk voltooid dan veel andere staten. Na 2005 zijn er een groot aantal reconstructieprojecten uitgevoerd, zowel in de grote steden als verbredingen van met name I-70, I-71, I-75 en I-80/90 tussen de grote steden. Hiermee is het wegennet van Ohio in betrekkelijk korte tijd aanzienlijk uitgebreid. Veel bruggen zijn vervangen, complex was met name de vervanging van de bruggen en de complete reconstructie van I-75 door het centrum van Dayton. Ook in Cleveland zijn enkele grote bruggen vervangen. In 2017 verbeterde de conditie van bruggen in de Verenigde Staten nergens zo snel als in Ohio.
Verkeerscongestie
Alhoewel Ohio een dichtbevolkte staat is met veel grote steden is de congestie betrekkelijk gering. In onderstaande tabel zijn de stedelijke gebieden (statistical metropolitan areas) afgezet tegen de positie van de travel time index. Een lagere positie betekent minder congestie. Dayton staat qua TTI op plaats 70 van de 71 grootste steden in de Verenigde Staten. De andere drie grote steden scoren ook een beduidend lagere positie op de TTI in verhouding tot het inwonertal. Cincinnati is de 28e grootste agglomeratie van de Verenigde Staten, maar heeft slechts de 52e hoogste TTI.
| agglomeratie | positie inwonertal (MSA) | positie TTI |
| Cincinnati | 28 | 52 |
| Cleveland | 31 | 65 |
| Columbus | 32 | 50 |
| Dayton | 72 | 70 |
Agglomeraties
Ohio kent voor de omvang van de staat vrij veel grote steden.
Freeways in Cleveland
Freeways in Columbus
Freeways in Cincinnati
Expressways in Toledo
Expressways in Dayton
Freeways in Akron-Canton-Massillon
Freeways in Youngstown
Paden
Ohio heeft een zeer ontwikkeld netwerk van bewegwijzerde staatsfietsroutes. Veel daarvan volgen spoorpaden, met een voortdurende conversie. De Ohio to Erie Trail (route 1) verbindt Cincinnati, Columbus en Cleveland. US Bicycle Route 50 doorkruist Ohio van Steubenville tot de grens met de staat Indiana buiten Richmond.
Ohio heeft verschillende langeafstandswandelpaden, waarvan de meest prominente de Buckeye Trail is, die zich uitstrekt over 2.324 km in een lus rond de staat. Een deel ervan is op wegen en een deel op bospaden. Daarnaast lopen de North Country Trail (de langste van de 11 National Scenic Trails die door het Congres zijn geautoriseerd ) en de American Discovery Trail (een systeem van recreatieve paden en wegen die samen een kust-tot-kustroute vormen door het midden van de Verenigde Staten ) door Ohio. Veel van deze twee paden vallen samen met de Buckeye Trail.
Spoor Zie ook: Lijst van Ohio spoorwegen en Lijst van Ohio treinstations
Ohio heeft een uitgebreid spoorwegnetwerk, hoewel de meeste lijnen tegenwoordig alleen vrachtverkeer vervoeren. Drie Class I- vrachtspoorwegen opereren in Ohio: CSX Transportation, Norfolk Southern Railway en Canadian National Railway. Er zijn ook veel lokale vrachtvervoerders in de staat.
Amtrak, de nationale passagierstrein, exploiteert drie langeafstandstreinroutes door Ohio. De Lake Shore Limited bedient Cleveland, Elyria, Toledo, Sandusky en Bryan. De Capitol Limited stopt in die steden en in Alliance. De Cardinal bedient Cincinnati Union Terminal. Vanuit Ohio kunnen passagiers rechtstreeks naar Chicago, New York, Boston, Washington DC, Indianapolis, Pittsburgh, Buffalo en tientallen bestemmingen daartussenin reizen.
Columbus is de grootste stad in de VS zonder passagierstrein. Het Union Station werd voor het laatst bediend in 1979 door National Limited.
In Ohio zijn diverse schilderachtige spoorwegen en musea te vinden, waaronder de Cuyahoga Valley Scenic Railroad door Cuyahoga Valley National Park, het Age of Steam Roundhouse Museum en de Hocking Valley Scenic Railway vlak bij Hocking Hills State Park.
Doorvoer
Openbaar vervoer bestaat in veel vormen in steden in Ohio, voornamelijk via bussystemen. De Greater Cleveland Regional Transit Authority (GCRTA) exploiteert het RTA Rapid Transit- systeem, dat bestaat uit één zware spoorlijn, drie lightraillijnen en drie snelle buslijnen. Cincinnati wordt bediend door het Southwest Ohio Regional Transit Authority (SORTA) busnetwerk en een 5,8 km lange tramlijn, de Cincinnati Bell Connector. Andere grote vervoersbedrijven in Ohio zijn de Central Ohio Transit Authority (COTA) die Columbus bedient en de Greater Dayton Regional Transit Authority (GDRTA) die Dayton bedient.
Luchtreizen Zie ook: Lijst van luchthavens in Ohio
Ohio heeft vier internationale luchthavens, vier commerciële en twee militaire. De vier internationale luchthavens zijn Cleveland Hopkins International Airport, John Glenn Columbus International Airport, Dayton International Airport en Rickenbacker International Airport (een van de twee militaire vliegvelden). Het andere militaire vliegveld is Wright Patterson Air Force Base, een van de grootste luchtmachtbases in de Verenigde Staten. Andere grote vliegvelden zijn in Toledo en Akron. Het belangrijkste vliegveld van Cincinnati, Cincinnati/Northern Kentucky International Airport, ligt in Hebron, Kentucky en is daarom niet opgenomen in de luchthavenlijsten van Ohio.
Waterwegen Lijst van rivieren in Ohio.
Het Eriemeer
Het Eriemeer is het vierde grootste meer qua oppervlakte van de vijf Grote Meren in Noord-Amerika en het elfde grootste wereldwijd. Het is het meest zuidelijke, ondiepste en kleinste qua volume van de Grote Meren en heeft ook de kortste gemiddelde verblijftijd van water. Op het diepste punt is het Eriemeer 64 m diep, waardoor het het enige Grote Meer is waarvan het diepste punt boven zeeniveau ligt.
Gelegen op de internationale grens tussen Canada en de Verenigde Staten, is de noordelijke oever van Lake Erie de Canadese provincie Ontario, met name het schiereiland Ontario, met de Amerikaanse staten Michigan, Ohio, Pennsylvania en New York aan de westelijke, zuidelijke en oostelijke oevers. Deze rechtsgebieden verdelen het oppervlak van het meer met watergrenzen. De grootste stad aan het meer is Cleveland, dat het op twee na grootste Amerikaanse metropoolgebied in de regio van de Grote Meren verankert, na Greater Chicago en Metropool Detroit. Andere grote steden langs de oever van het meer zijn Buffalo, New York; Erie Toledo.
De Detroit River ligt onder Lake Huron. De belangrijkste natuurlijke uitstroom uit het meer is via de Niagara River, die waterkracht levert aan Canada en de VS terwijl het enorme turbines laat draaien nabij de Niagara Falls bij Lewiston, New York en Queenston, Ontario. Een deel van de uitstroom vindt plaats via het Welland Canal, onderdeel van de Saint Lawrence Seaway, dat water voor scheepsreizen omleidt van Port Colborne, Ontario, aan Lake Erie, naar St. Catharines aan Lake Ontario, (een hoogteverschil van 99 m) . De gezondheid van het milieu in Lake Erie is al tientallen jaren een voortdurende zorg, met kwesties als overbevissing, vervuiling, algenbloei en eutrofiëring die de krantenkoppen halen.
Geografische kenmerken
Lake Erie (42,2° N, 81,2W) heeft een gemiddelde hoogte van 174 m boven zeeniveau. Het heeft een oppervlakte van 25.874 km2 met een lengte van 388 km en een breedte van 92 km op de breedste punten. Het is het ondiepste van de Grote Meren met een gemiddelde diepte van 19 m en een maximale diepte van 64 m. Omdat Erie het ondiepste is, is het ook het warmste van de Grote Meren, en in 1999 werd dit bijna een probleem voor twee kerncentrales die koud water uit het meer nodig hebben om hun reactoren koel te houden. De warme zomer van 1999 zorgde ervoor dat de temperaturen van het meer dicht bij de 29 °C grens kwamen die nodig was om de centrales koel te houden Ook vanwege de ondiepte is het het eerste meer dat in de winter bevriest. Het ondiepste deel van Lake Erie is het westelijke bekken waar de dieptes gemiddeld slechts 7,6 tot 9,1 m bedragen; als gevolg daarvan kan "het minste briesje levendige golven doen ontstaan", ook bekend als halings. De golven bouwen zich zeer snel op.
Lake Erie wordt voornamelijk gevoed door de Detroit River (vanaf Lake Huron en Lake St. Clair) en mondt uit via de Niagara River en Niagara Falls in Lake Ontario. De navigatie stroomafwaarts wordt verzorgd door het Welland Canal, onderdeel van de Saint Lawrence Seaway. Andere belangrijke bijdragers aan Lake Erie zijn Grand River, Huron River, Maumee River, Sandusky River, Cuyahoga River en Buffalo River. Het stroomgebied beslaat 78.100 km 2.
Point Pelee National Park, het meest zuidelijke punt van het Canadese vasteland, ligt op een schiereiland dat zich uitstrekt in het meer. Lake Erie heeft 31 eilanden (13 in Canada, 18 in de VS), die zich over het algemeen aan de westkant van het meer bevinden. Het grootste eiland is Pelee Island.
Waterstanden
Lake Erie heeft een retentietijd van 2,6 jaar, de kortste van alle Grote Meren. Het oppervlak van het meer is 25.667 km2. Het waterpeil van Lake Erie fluctueert met de seizoenen, net als in de andere Grote Meren. Over het algemeen zijn de laagste niveaus in januari en februari en de hoogste in juni of juli, hoewel er uitzonderingen zijn geweest. Het gemiddelde jaarlijkse niveau varieert afhankelijk van de neerslag op de lange termijn. Kortetermijnveranderingen van het niveau worden vaak veroorzaakt door halings die bijzonder hoog zijn wanneer er tijdens stormen zuidwestenwinden over de lengte van het meer waaien. Deze zorgen ervoor dat er zich water ophoopt aan het oostelijke uiteinde van het meer. Door stormen veroorzaakte halings kunnen schade aan land veroorzaken.
Geologie
Lake Erie werd uitgehouwen door gletsjerijs en is in zijn huidige vorm minder dan 4.000 jaar oud, wat in geologische termen een korte periode is. Voordien doorliep het land waarop het meer nu ligt verschillende complexe stadia. Een groot laaglandbekken ontstond meer dan twee miljoen jaar geleden als gevolg van een oostelijk stromende rivier die al bestond vóór de ijstijden van het Pleistoceen. Dit oude afwateringssysteem werd vernietigd door de eerste grote gletsjer in het gebied, terwijl het de laaglandgebieden verdiepte en vergrootte, waardoor water zich kon vestigen en een meer kon vormen. De gletsjers waren in staat om meer land weg te slijpen aan de oostelijke kant van het laagland omdat het gesteente bestaat uit schalie, wat zachter is dan de carbonaatgesteenten van dolomiet en kalksteen aan de westelijke kant. Daarom zijn de oostelijke en centrale bekkens van het moderne meer veel dieper dan het westelijke bekken, dat gemiddeld slechts 7,6 m diep is en rijk is aan voedingsstoffen en vis. Volgens één opvatting is het Eriemeer het ondiepste van de Grote Meren omdat het ijs relatief dun was en geen erosiekracht had toen het zover naar het zuiden reikte.
Er kwamen wel drie gletsjers op en neer over het land, waardoor er in de tijdsperiodes tussen elk van hen tijdelijke meren ontstonden. Omdat elk meer een ander watervolume had, lagen hun oevers op verschillende hoogtes. Het laatste van deze meren dat ontstond, Lake Warren, bestond tussen ongeveer 13.000 en 12.000 jaar geleden. Het was dieper dan het huidige Lake Erie en de oevers lagen ongeveer 13 km landinwaarts vanaf het huidige meer. De oevers van deze meren lieten hoge zandruggen achter die door moerassen sneden en werden gebruikt als paden voor inheemse volkeren en later pioniers. Deze paden werden primitieve wegen die uiteindelijk werden geplaveid.
Klimaat
Koude lucht reist over warm meerwater. De lucht wordt warmer, vochtiger, minder dicht, zodat deze opstijgt; wanneer deze over land gaat, zorgt de verkleinde luchtruimte ervoor dat de lucht zich "ophoopt" wat resulteert in convergentie. Dit tilt de lucht nog verder op tot waar deze afkoelt, en verandert in druppels of sneeuwvlokken. Het resultaat is een versterkte sneeuwval.
Net als de andere Grote Meren produceert Erie sneeuw met het effect van het meer wanneer de eerste koude winterwinden over het warme water trekken. Wanneer de temperaturen van het relatief warme oppervlaktewater en de koudere lucht zich tot ten minste 10 °C tot 13 °C uit elkaar bevinden, dan wordt sneeuw met het effect van het meer mogelijk.
Zware sneeuwval door het meereffect kan optreden wanneer koude lucht 97 km of langer over een groot, niet bevroren meer reist. Sneeuwval door het meereffect maakt Buffalo en Erie respectievelijk de elfde en dertiende stad met de meeste sneeuwval in de hele Verenigde Staten, volgens gegevens verzameld door het National Climatic Data Cente. Omdat de wind voornamelijk van west naar oost waait langs de hoofdas van het meer, zijn sneeuwstormen door het meereffect uitgesprokener op de oostelijke delen van het meer. Buffalo krijgt doorgaans 240 cm sneeuw per winter en soms 3,0 m sneeuw; de stad met de meeste sneeuwval is Syracuse, New York, die zware sneeuwval kan ontvangen van zowel het meereffectproces als grote kustcyclonen.
De effecten van het warmere water van het meer worden verminderd wanneer het meer bevriest. In januari 2011 waren inwoners van Cleveland bijvoorbeeld blij toen Lake Erie voor 90 procent bevroren was, omdat dit betekende dat het gebied "de bult had gehaald" in termen van het doorstaan van herhaalde sneeuwval waarvoor veel scheppen nodig was. Omdat het het ondiepste van de Grote Meren is, is het het meest waarschijnlijk dat het bevriest en gebeurt dat ook vaak. Daarentegen is Lake Michigan nooit helemaal bevroren, omdat het warmere en diepere deel in het zuiden ligt, hoewel het er in de afgelopen eeuw bijna helemaal bevroren was tijdens drie strenge winters. In voorgaande jaren was het ijs van het meer zo dik dat het mogelijk was eroverheen te rijden of er op ijsboten te zeilen.
Het eerste ijs vormt zich meestal eind november en in januari zit het vast. Voor eilandbewoners in het Western Basin is het het equivalent van zomervakantie. Zodra het meer bevriest, organiseren eilandbewoners spontane ijsrally's. Families komen samen om warme wijn te drinken en racen met terreinwagens over het meer. Ze racen ook met ijsboten, die lijken op zeilboten op schaatsen. Veel mensen rijden naar andere eilanden om met vrienden te eten. Ze rijden in auto's waarvan de daken en deuren zijn afgehakt, zodat ze kunnen ontsnappen als de voertuigen door het ijs zakken. Eilandbewoners steken om de 46 m groenblijvende bomen in het ijs om een route te markeren. Zelfs in de koudste winters zijn er gevaarlijke stukken dun ijs.
Winderige omstandigheden
Sterke winden hebben ervoor gezorgd dat stromingen in het meer sediment op de bodem hebben verplaatst, wat heeft geleid tot verschuivende zandbanken die de oorzaak zijn geweest van scheepswrakken. Maar winden kunnen ook een vreedzaam doel hebben; er zijn voorstellen gedaan om windturbines die elektriciteit produceren te plaatsen op winderige en ondiepe plekken in het meer en langs de kust. Steel Winds, een voormalige staalfabriek in Buffalo, is ontwikkeld als een stedelijk windpark met 14 turbines die in staat zijn om tot 35 megawatt elektriciteit op te wekken. Een plan van Samsung om een offshore windpark te bouwen aan de noordkust van het meer, van Port Maitland tot Nanticoke over een afstand van 24,9 km, is op verzet van bewoners gestuit.
Microklimaten
Het meer is verantwoordelijk voor microklimaten die belangrijk zijn voor de landbouw. Langs de noordkust ligt een van de rijkste gebieden van Canada's fruit- en groenteproductie; dit meest zuidelijke puntje, met name in het gebied rond Leamington, staat bekend als Canada's "tomatenhoofdstad". Het gebied rond Port Rowan heeft speciale bomen die groeien vanwege het "temperende effect van het meer", zoals tulpenbomen, kornoelje, sassafras. De vele kassen in dit gebied produceren een "variëteit aan tropische planten die zelden zo ver naar het noorden worden gekweekt", waaronder enkele soorten cactussen, vanwege het temperende effect van het meer. Langs de zuidoostelijke kust van Ohio, Pennsylvania en New York ligt een belangrijk druiventeeltgebied, net als de eilanden in het meer. Appelboomgaarden zijn er in overvloed in het noordoosten van Ohio tot het westen van New York.
Lange termijn weerpatronen
Volgens één schatting verdampt er elk jaar 860 tot 910 mm water van het oppervlak van het meer, wat regenval en andere neerslag in de omliggende gebieden mogelijk maakt. Rapporten zijn tegenstrijdig over het algehele effect van de opwarming van de aarde op de regio van de Grote Meren, inclusief Lake Erie.
Ecosystemen
Lake Erie heeft een complex ecosysteem met veel soorten die met elkaar in interactie zijn. Menselijke activiteiten, zoals vervuiling en maritiem scheepsverkeer, kunnen deze omgeving op talloze manieren beïnvloeden. De interacties tussen nieuwe soorten kunnen soms gunstige effecten hebben, maar ook schadelijke effecten. Sommige introducties zijn als gunstig gezien, zoals de introductie van Pacifische zalm. Af en toe zijn er massaal bepaalde vissoorten gestorven, soms om onbekende redenen, zoals de vele smelten in mei 2010.
Invasieve soorten
Het meer is geplaagd door een aantal invasieve soorten, waaronder driehoeksmossel en quaggamosselen, de grondel en de graskarper. Volgens een schatting leven er 180 invasieve soorten in de Grote Meren, waarvan sommige in ballastwater van internationale schepen zijn meegevoerd.
Eutrofiëring en cyanobacteriële bloei
Een voortdurende zorg is dat de overbelasting van voedingsstoffen door meststoffen en menselijk en dierlijk afval, bekend als eutrofiëring, waarbij extra stikstof en fosfor in het meer terechtkomen, ervoor zal zorgen dat het plantenleven "wild zal worden en zich als een gek zal vermenigvuldigen". Omdat er minder wetlands overblijven om voedingsstoffen te filteren en de waterwegen meer gekanaliseerd worden, kunnen voedingsstoffen in het water algenbloei veroorzaken, met "zuurstofarme dode zones" in een complexe interactie van natuurlijke krachten.
Insecten en vogels
In 1999 ontdekte de Doppler-weerradar van een lokale televisiezender miljoenen eendagsvliegen die op weg waren naar Presque Isle in blauwe en groene vlekken op de radar in wolken van 16 km lang. Deze insecten waren een teken dat Lake Erie weer gezond was geworden, aangezien de eendagsvliegen schoon water nodig hebben om te gedije.
Problemen met de waterkwaliteit en herstel
Het Eriemeer raakte in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw ernstig vervuild als gevolg van de hoeveelheid zware industrie die in de steden aan de oevers ervan was gevestigd, met berichten over stranden vol bacteriën en vis die besmet was met industrieel afval. In de jaren zeventig werden delen van het meer dood verklaard vanwege industrieel afval en rioolwater van afstromend water. Er deden zich incidenten voor waarbij de olieachtige oppervlakken van zijrivieren die in het Eriemeer uitmondden in brand vlogen.
Economie
Lake Erie is de thuisbasis van een van 's werelds grootste commerciële zoetwatervisserijen. De vispopulaties van Lake Erie zijn de meest overvloedige van de Grote Meren, deels vanwege de relatief milde temperaturen van het meer en de overvloedige voorraad plankton, wat de basisbouwsteen van de voedselketen is. De vispopulatie van het meer is goed voor naar schatting 50% van alle vissen die in de Grote Meren leven. Het meer bevat regenboogforel, breedbekbaars. Het meer bestaat uit een lange lijst van goed gevestigde geïntroduceerde soorten. Veel voorkomende niet-inheemse vissoorten zijn onder meer de regenboogsmelt, de Amerikaanse haring, de witte baars en de karper. Niet-inheemse sportvissen zoals regenboogforel en meerforel worden speciaal uitgezet om door vissers te worden gevangen.
Tot het einde van de jaren vijftig was de meest gevangen commerciële vis (meer dan 50% van de commerciële vangst) een ondersoort van de snoekbaars, bekend als de blauwe snoekbaars (Sander vitreus glaucus), die soms ten onrechte "blauwe snoek" wordt genoemd. In de jaren zeventig en tachtig, toen de vervuiling in het meer afnam, groeide het aantal gevangen snoekbaarzen van 112.000 in 1975 tot 4,1 miljoen in 1985, met schattingen van het aantal snoekbaarzen in het meer op ongeveer 33 miljoen in het bassin, met veel van 3,6 kg of meer. De combinatie van overbevissing en de eutrofiëring van het meer door vervuiling zorgde ervoor dat de populatie instortte en halverwege de jaren tachtig werd de blauwe snoekbaars uitgestorven verklaard. Maar volgens een rapport waren de aantallen van de snoekbaars uit Lake Erie zelfs in 1989 nog steeds recordaantallen.
Er zijn zorgen over de stijgende kwikgehaltes in snoekbaarzen; een onderzoek van het Canadese Ministerie van Milieu merkte een "toenemende concentratietrend" op, maar dat de concentraties binnen de door de autoriteiten in Pennsylvania vastgestelde aanvaardbare grenzen lagen. Vanwege de dreiging van PCB's werd aanbevolen dat mensen niet meer dan één snoekbaarsmaaltijd per maand zouden eten. Vanwege deze en andere zorgen stond de National Wildlife Federation in 1990 op het punt een "negatief advies voor visconsumptie " uit te vaardigen voor verschillende soorten baars, die de belangrijkste vangst waren van een commerciële visserijsector van $ 800 miljoen.
De langste vis in Lake Erie is naar verluidt de steur, die tot 3 meter lang kan worden en 140 kilo kan wegen. Het is echter een bedreigde diersoort en leeft voornamelijk op de bodem van het meer.
Commerciële visserij
De schattingen over de visserijmarkt voor de regio van de Grote Meren lopen uiteen. In 2007 werd de totale markt voor visserij in de Grote Meren, inclusief commerciële en recreatieve visserij, geschat op $ 4 miljard per jaar. Een andere schatting was meer dan $ 7 miljard. Maar sinds de hoge niveaus van vervuiling in de jaren zestig en zeventig werden ontdekt, is er voortdurend debat over de gewenste intensiteit van commerciële visserij. De commerciële visserij in Lake Erie is geschaad door vervuiling en overheidsvoorschriften die de omvang van hun vangst beperken; een rapport suggereerde dat het aantal vissersboten en werknemers de afgelopen decennia met tweederde was afgenomen. Een andere zorg was dat vervuiling in het meer, evenals gifstoffen die in vissen werden aangetroffen, tegen de belangen van de commerciële visserij werkten.
Amerikaanse vissers die langs het Eriemeer woonden, verloren de afgelopen decennia hun broodwinning en vangen geen vis meer, zoals witvis, voor markten in New York. Pennsylvania had een speciale $3-zegel op visvergunningen om "commerciële vissers te compenseren voor hun verliezen", maar dit programma werd na vijf jaar beëindigd.
De commerciële visserij is nu voornamelijk gebaseerd op Canadese gemeenschappen, met een veel kleinere visserij - grotendeels beperkt tot gele baars - in Ohio. De visserij in Ontario is een van de meest intensief beheerde ter wereld. Er zijn echter berichten dat sommige Canadese commerciële vissers ontevreden zijn met de visquota's en de overheid hebben aangeklaagd over deze kwestie, en er zijn klachten geweest dat het wetgevende orgaan dat de quota's opstelt, wordt gedomineerd door de VS en dat de belangen van de sportvisserij worden bevoordeeld ten koste van de belangen van de commerciële visserij.
Landbouw
De voorheen uitgestrektere bodem van het meer creëert een gunstige omgeving voor landbouw in de aangrenzende gebieden van Ontario, Ohio, Michigan, Pennsylvania en New York. De Lake Erie-gedeelten in het westen van New York hebben een geschikt klimaat voor het verbouwen van druiven, en er zijn veel wijngaarden en wijnmakerijen in Chautauqua County en Erie County.
Toerisme
Het Eriemeer is een favoriet onder duikers omdat er veel scheepswrakken zijn, misschien wel 1.400 tot 8.000 volgens één schatting, waarvan ongeveer 270 bevestigde scheepswraklocaties zijn. Onderzoek naar scheepswrakken is georganiseerd door het Peachman Lake Erie Shipwreck Research Center, gevestigd op het terrein van de Great Lakes Historical Society. De meeste wrakken zijn nog niet ontdekt, maar men denkt dat ze goed bewaard zijn gebleven en zich maximaal 61 m)onder het wateroppervlak bevinden. Eén rapport suggereert dat er meer wrakken per vierkante mijl zijn dan op welke andere zoetwaterlocatie dan ook, inclusief wrakken van inheemse vaartuigen. Er zijn pogingen om scheepswrakken te identificeren en de bodem van het meer te onderzoeken om de locatie van onderwaterlocaties in kaart te brengen, mogelijk voor verdere studie of verkenning. Hoewel het meer relatief warmer is dan de andere Grote Meren, is er een thermocline, wat betekent dat als een duiker afdaalt, de watertemperatuur met ongeveer 17 °C daalt, waardoor een wetsuit nodig is. Volgens één schatting ligt er een kwart van alle 8.000 geschatte scheepswrakken in de Grote Meren in Lake Erie. Ze zijn bewaard gebleven omdat het water koud en zoutloos is. Duikers hebben een beleid om niets van het wrak te verwijderen of aan te raken. De koude omstandigheden maken het duiken moeilijk, waardoor duikers met vaardigheid en ervaring nodig zijn. en charterbedrijf uit de westelijke staat New York neemt ongeveer 1.500 duikers mee naar scheepswrakken in Lake Erie in een typisch seizoen van april tot oktober.
Eilanden
De eilanden van Lake Erie liggen meestal in het meest westelijke deel van het meer en hebben verschillende karakters. Enkele hiervan zijn:
- Op Kelleys Island kun je onder andere op het strand luieren, wandelen, fietsen en de diepe gletsjergroeven in het kalksteen bekijken.
- Pelee Island is bereikbaar per veerboot vanuit Leamington, Ontario, of per vliegtuig of veerboot in Sandusky, Ohio, en is het grootste eiland van het Eriemeer.
- Op South Bass Island ligt het eilanddorp Put-in-Bay in Ohio. Het is beschreven als een feest-eiland met schilderachtige rotsachtige kliffen, waar het hele jaar door honderden mensen wonen, en dat in de zomer nog verder groeit.
Scheepvaartverkeer
Het meer is al eeuwenlang een scheepvaartroute voor zeeschepen. Schepen die naar het oosten varen, kunnen het Wellandkanaal nemen en een reeks van acht sluizen die 99 m afdalen naar Lake Ontario, wat ongeveer 12 uur duurt. Duizenden schepen maken deze reis elk jaar.
Veerboten
Veerboten varen op talloze plaatsen: zoals de Jet Express Ferry, alleen voor passagiers, van Sandusky en Port Clinton naar Put-in-Bay en Kelly's Island. De Miller Ferry van Catawba Island naar Put-In-Bay en Middle Bass Island, de Kellys Island ferry van Marblehead naar Kellys Island en de Owen Sound Transportation Company van Leamington of Kingsville naar Pelee Island en Sandusky.